Als ik mag kiezen, doe mij de tandarts maar!

Kort geleden kwam ik noodgedwongen in aanraking met verschillende ziekenhuizen. En als ik de ziekenhuiszorg dan vergelijk met de tandartszorg, verdienen tandartsen echt een schouderklopje!

Tandartsen worden bijzonder vaak neergezet als beulen voor wie je bang moet zijn, maar uit eigen praktijkervaring weet ik hoe goed patiënten worden begeleid die een tandartspraktijk binnenstappen. Bij binnenkomst wordt een lijst besproken over de algemene gezondheid. Vervolgens wordt alle benodigde informatie verzameld en krijgt de patiënt meestal direct een diagnose met een behandelplan en – als dat nodig is – een kostenoverzicht mee naar huis. Als de tandarts het helemaal netjes doet, is zelfs nog opgezocht wat de verzekering vergoedt en wat de patiënt zelf moet bijdragen. Kortom de patiënt weet direct waar hij aan toe is. Voor tandartsen is dit een normale gang van zaken, en ik ben dan ook met stomheid geslagen als ik zie hoe een intake in het ziekenhuis verloopt.

De patiënt komt binnen met symptomen en gaat naar de specialist, die voert een test uit en verwijst naar de volgende specialist. Als je het slecht hebt getroffen, ben je zo 6 á 8 afspraken/ziekenhuisbezoeken verder voordat er mogelijk een diagnose is.

Bij cardiologie is er kennelijk een vast voorschrijven van medicatie. Zonder diagnose worden het antistollingsmedicijn Ascal, bètablokkers en iets cholesterolverlagends preventief voorgeschreven. Verbazing alom bij mij, want een tandarts schrijft niets voor zonder een diagnose. Nog verbazingwekkender is dat het verplegend personeel niet bekend is met de meest voorkomende bijwerking van Ascal!