‘Behulpzame’ ouders in de tandartspraktijk

Regelmatig behandel ik kinderen. Zij zijn namelijk hartstikke goed te behandelen, als de ouders maar doen wat ze moeten doen. Maar helaas zijn er heel veel ouders die proberen te ‘helpen’, waardoor behandelen van het kind vrijwel onmogelijk wordt.

Een voorbeeld is de ouder die binnenkomt met zijn of haar kind, in de hoek gaat zitten en aangeeft dat hij of zij “mooi niet in de stoel gaat zitten door een eerder opgelopen trauma of angst voor de tandarts”. Nog erger is wanneer de ouder over zijn vreselijke ervaring begint te vertellen in aanwezigheid van het kind en dan vervolgens wel verwacht dat zijn kind probleemloos in de stoel gaat liggen. Nou..., zo werkt dat dus niet.

Een ander voorbeeld is een ouder die tegen zijn kind zegt: “Het is helemaal niet eng! De tandarts gaat je echt geen pijn doen”. Ook dit zijn 2 zinnen die ik geregeld voorbij hoor komen en die een averechts effect hebben op het kind. Het woordje ‘niet’ bestaat namelijk niet in ons brein. Want als ik zeg: “Denk eens niet aan een dansende roze olifant”, waar denk je dan aan? Precies! Een dansende roze olifant. De zin die daarop volgt, de tandarts gaat je echt geen pijn doen, schrikt een kind nog meer af. Niemand had nog gesproken over ‘pijn’! Nu is de tandarts eng en wordt er ook nog eens een associatie met pijn gemaakt. Ook bij deze kinderen reken ik er dan niet op dat ze staan juichen om in de stoel te stappen.

Maar de meest lastige ouder vind ik de ouder die de stoel uit de hoek pakt, naast de behandelstoel komt zitten en vervolgens aan het kind vraagt of hij zijn hand vast moet houden. Hoezo zou je papa’s of mama’s hand vast moeten houden? Gaat de tandarts dan iets heel engs doen? Want normaal als ik papa of mama’s hand vast mag houden wordt het heel spannend. Ook deze kinderen zetten het in ‘no time’ op een krijsen. En mooi vervolg daarop is een ouder die zegt: “Het duurt nog maar heel even, de tandarts is bijna klaar”. De tandarts is bijna klaar? Hoe weet die ouder dat nou? We zijn nog niet eens op de helft. Probeer dat als tandarts dan nog maar eens recht te breien.

Op universiteit werd mij daarom geleerd dat ouders in de wachtkamer moeten wachten. Ook dit heb ik natuurlijk geprobeerd, maar in de praktijk blijkt dit een stuk lastiger te zijn. Ouders willen foto’s en filmpjes maken van hun kind dat voor het eerst naar de tandarts gaan. Daarnaast vinden ze het zelf hartstikke spannend en ze willen er voor hun kind zijn wanneer dit nodig is. Daarom doe ik tegenwoordig het volgende: zodra een papa of mama met hun kroost binnenkomt, mogen ze lekker in de hoek gaan zitten en kijken. Ze mogen daar foto’s en filmpjes maken of waar ze zin in hebben, dan zorgen wij ervoor dat hun kind een super leuke ervaring heeft bij de tandarts.

Lisa Vermeulen, tandarts