Binnen de muren van het ziekenhuis

Toch wel licht gespannen begon ik aan mijn 4 weken durende stage op de afdeling mondziekte, kaak- en aangezichtschirurgie van het ziekenhuis, een academisch medisch centrum. Na het volgen van 5 seizoenen “De co-assistent” op de televisie, keek ik behoorlijk op tegen de hiërarchische organisatie van een ziekenhuis. Ik, als echte flap-uit, zou me nu een maand lang moeten inhouden. Gelukkig bleek het tegendeel waar. Natuurlijk werd me soms de mond gesnoerd, en natuurlijk stelde ik vragen over zaken die ik echt had moeten weten, maar van onderwaardering was helemaal geen sprake.

In het begin heb ik veel energie gestopt in alle namen en afkortingen in de ziekenhuiswereld, en, geloof me, dat zijn er heel wat. Van het overgrote deel had ik nog nooit gehoord.

Op de operatiekamer mocht ik in priesterhouding meekijken, met de handen gevouwen boven de gordel, en vooral zo min mogelijk aanrakend. De horrorverhalen van studenten over urenlang met operatie-instrumenten in je handen staan, flauwvallen aan het bed van de patiënt en de vrieskou die hier zou heersen, ze zijn allemaal aan me voorbij gegaan. Ik stond in een hoekje, als een pasgeboren baby die voor het eerst verwonderd de wereld inkijkt, te genieten van een spectaculair optreden van het operatieteam.

Op een kruk achter de chirurg keek ik ademloos toe hoe er hard en geconcentreerd werd gewerkt tijdens operaties, totdat er een vraag aan me werd gesteld. ‘Welke structuur zie je hier lopen?’ Daar moest ik toch echt over nadenken! Van het anatomiepracticum herinnerde ik me vooral het gruwelijke moment waarop ik een half hoofd moest ‘laten uitlekken’.
Ik dacht dat ik aardig wat kennis had verzameld na vijfenhalf jaar studie tandheelkunde, en tijdens mijn opleiding heb ik me stiekem wel eens afgevraagd waarom de opleiding tot kaakchirurg zo lang moest duren. Maar na 4 weken stage begrijp ik het, opereren is veel meer dan extraheren!

Lisa Vermeulen, student ACTA