De grens over!
Vies, voel ik me, ik voel me gesloopt en het huilen staat me nader dan het lachen, maar mijn grote avontuur is begonnen! Heel vroeg in de ochtend ben ik door mijn familie uitgezwaaid op Schiphol en op het vliegtuig naar de USA gestapt. Voor mijn masterscriptie ga ik aan de andere kant van de oceaan onderzoek doen naar ‘parodontale aandoeningen bij zwangere vrouwen in relatie tot een verhoogde kans op vroeggeboorte en/of laaggeboortegewicht’. Na een reis van een uur of 9 landen we op Chicago O’Hare Airport, waar helaas de vlucht naar mijn eindbestemming Alabama blijkt te zijn gecanceld.
Een lange rij vol huilende baby’s bij de klantenservice en 3 uur wachttijd voor de volgende vlucht, geven me mooi de tijd om mijn eerste kennismaking met de Amerikaanse bevolking op te starten. Ik besluit mijn onderzoek te beginnen bij de oudere Amerikaanse medemens en haar dentitie. Is Amerikaans wit in vergelijking met de Nederlandse A1 witter? Heeft de gebitsprothesedrager hier wel een natuurlijke zwarte driehoek bij het lachen?
In de rij voor de zoveelste controle spot ik mijn eerste slachtoffer, een vrouw van een jaar of 75. Niets vermoedend lacht ze haar gebitsprothese bloot. Misschien iets te veel tand in rustpositie, observeer ik, maar in zijn totaliteit komt de uitneembare prothetische constructie het uiterlijk van de vrouw zeker ten goede. Ik probeer in haar paspoort te gluren om haar echte leeftijd te zien, maar ik beschik toch over onvoldoende Sherlock Holmeskwaliteiten, want mijn poging faalt.
Langzaam schuif ik op in de rij wachtenden en krijg alweer een bevel van de bewaking aangezegd. Ik moet in een grote ronde cilinder stappen met de handen omhoog en de schoenen uit! Als ik om me heen kijk, zie ik dat iedereen zonder schoenen staat. Zelfs mijn studiemevrouw staat klaar op haar pantykousjes. Een plek op mijn hoofd behoeft extra controle, zo blijkt. Niks aan de hand, loos alarm, en ik wandel richting de gates. De hamburgers, friet en obesitas zijn alom aanwezig zie ik. Het meeste valt me echter op dat de mensen hier niet met elkaar praten, maar elkaar steeds opdrachten geven. Een schoonmaker draagt mij op te vertrekken. Ik pak mijn trolley, haal diep adem en denk: America, here I am!
Lisa Vermeulen, student ACTA