De jonge tandarts in de grote mensenwereld...
Ik ben 25 jaar en ik ben tandarts. De meeste patiënten slaan stijl achterover als ze mijn leeftijd horen. Na het atheneum ben ik direct doorgestroomd naar de universiteit, en nu behoor ik tot de groep ‘jongste tandartsen van Nederland’. Zo’n juniorpositie brengt een hoop voordelen met zich mee, maar je belandt er soms ook door in - laat ik maar zeggen - ‘lastig vaarwater’.
Een van de voordelen is dat ik als jongste van de groep altijd alles aan iedereen kan vragen zonder dat iemand zich daar aan stoort. En als nieuwkomer vind ik het ook een geruststellende gedachte dat ik als dat nodig is mijn collega’s om hulp kan vragen bij een moeizame extractie. Mijn ervaring tot nog toe: geen tandarts die dat weigert!
Lastig vind ik wel dat bijna al mijn assistentes ouder zijn dan ik en ik de leidinggevende van het team ben. Ik ben de eindverantwoordelijke voor de resultaten van mijn team en ik wil dat die resultaten tot stand komen op een wijze waar ik achter sta. Maar dan loop ik tegen zaken als ‘hoe moet ik omgaan met de wegloopassistente’? Wat moet ik als 25-jarige junior zeggen als mijn veel oudere en veel meer ervaren assistente om de haverklap weg is? Nadat ik haar 3 keer van elders heb opgehaald, roep ik haar naam maar keihard bovenaan de trap, net zoals mijn moeder dat vroeger deed als ze kwaad was. Toch voelt dat niet echt goed. Maar na 1 ochtend zijn mijn excuses tegen de patiënten al halfsleets en, nadat ik even overwogen heb om haar voor straf nat te spuiten met mijn meerfunctie-spuit, weet ik wat ik moet doen: gewoon eerlijk zijn en aangeven dat ik als jonge, weinig ervaren tandarts die persoonlijke assistentie echt nog nodig heb. Geen assistente dat weigert!
Ik ben 25 jaar en ik ben tandarts. Het bevalt me prima!
Lisa Vermeulen, tandarts