De kroon op het werk: Mamma mia, wat een uitdaging!

Afgelopen week heb ik de tandheelkundige meesterproef afgelegd. Iedere tandarts breekt het angstzweet uit bij alleen al de gedachte eraan, maar ik moest eraan geloven: het behandelen van een familiepatiënt, mijn moeder. Haar huistandarts, waar ik goed bevriend mee ben, indiceerde een kroon op gebitselement 25 en verwees de patiënt vervolgens door naar dochterlief met het verzoek de vervaardiging van de kroon uit te voeren. Geruime tijd wist ik het voor me uit te schuiven, maar uiteindelijk moest ik er aan geloven.

We begonnen de behandeling met een lekkere lunch en een voorstelronde op zaal en daarna nog een rondleiding door de universiteit. Toen kwam ‘de stoel’ toch echt in zicht. Na 6 jaar in opleiding bij Tandheelkunde ben ik aardig bedreven in het onderdeel anesthesie, maar deze keer was ik net zo zenuwachtig als bij mijn eerste anesthesietoediening. Heel gek, want mijn moeder voelde juist het tegenovergestelde vertelde zij me na afloop. Zij vertrouwde me als geen andere tandarts.

Tijdens het omslijpen werd ik wat rustiger, totdat de lastige disto-palatinale hoek aan de beurt was voor de schouderpreparatie. Ik voelde hoe mijn lichaam verkrampte en de zenuwen door mijn lijf gierden. Samen met mijn docent overwon ik de angst en maakte ik de preparatie netjes af. Opgelucht dat de behandeling erop zat, verliet ik samen met mijn moeder gearmd de universiteit.

De rest van de week heb ik moeten boeten voor deze ‘kroon op het werk’. Twee uur lang, strak van de spanning, in een verkrampte houding een behandeling uitvoeren bleek een aanslag op mijn lijf. De spanning in de spieren heb ik zeker nog een paar dagen gevoeld. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan dat ik niet beter heb opgelet tijdens de ergonomielessen!

Eén ding is in ieder geval wel duidelijk geworden: het behandelen van familiepatiënten gaat je letterlijk en figuurlijk niet in de koude kleren zitten.

Lisa Vermeulen,

Student Tandheelkunde