De langste minuten in de prille loopbaan…

Het moet gezegd: in mijn nog prille tandartsenloopbaan beleef ik soms echt angstige momenten. Een jonge vrouw, zo rond de 30, zat in de behandelstoel klaar om een behandeling af te ronden. Een restauratie van 2 caviteiten, waarvan de restauratie in het vierde kwadrant onder lokaal anesthesie zou plaatsvinden omdat de caviteit daar redelijk diep was.

Ik zocht de locatie voor de anesthesie, aspireerde en injecteerde. Maar halverwege de carpule slaakte de patiënt een ijselijke kreet en verkrampte direct totaal. Ze vertoonde heftige spasmen. Ik schatte het in als een epileptisch insult en keek op de klok om in de gaten te houden hoe lang het duurde. Ik riep om assistentie, ging achter de vrouw staan en hield haar hoofd vast, terwijl ik op een rustige toon haar aandacht vroeg. Het zag er vreselijk uit, ze was helemaal verkrampt en klemde haar kiezen keihard op elkaar, terwijl haar ogen wegdraaiden. Na een minuut kreeg ze veel schuim op de mond en spuugde vervolgens een enorme hoeveelheid slijm op de grond. Nog steeds voelde ik me vrij rustig en handelde adequaat en professioneel.

Maar toen kreeg mijn patiënte - van het een op het andere moment - een grijs uiterlijk. Ik schrok enorm en riep benauwd mijn collega om hulp. Had ik de epilepsieaanval dan helemaal verkeerd ingeschat? Ik zag alleen nog maar het doemscenario voor me van een overleden patiënt in de behandelstoel. Mijn collega zag de paniek in mijn ogen. Direct nam hij mijn positie bij het hoofd over en zocht op een relaxte manier contact met de vrouw in de behandelstoel. Ik kon alleen maar stamelen: “Is ze dood? Is ze dood?”. Nee, goddank was ze dat niet. Langzaam kwam ze weer bij de wereld en begon te mompelen.

We zijn nog even met elkaar buiten op het stoepje in de frisse buitenlucht gaan zitten. Dat deed ons allebei goed. Daarna riep ik haar begeleider op en schreef een verwijsbrief voor de huisarts.

Mijn volgende patiënt lag al in de behandelstoel te wachten op haar mandibulair blok. De spanning van het voorval zat nog in mijn handen en even leek het alsof ik mijn eerste mandibulair blok zette, maar het ging goed en was ik weer net zo trots als indertijd.

Thuis heb ik er de statistieken nog eens op nagegoogled en ja, statistisch gezien overlijdt er bij iedere tandarts 1 patiënt in de behandelstoel. En heel even flitste toch de gedachte door mijn hoofd dat ik m’n eerste bijna al in het prille begin van mijn tandartsenloopbaan had meegemaakt.

Lisa Vermeulen, junior tandarts