De liegende patiënt…

In de zorginstelling waar ik werk, komt het regelmatig voor dat een patiënt tegen me liegt. Meestal wordt er gelogen over het verzaken van de voorlaatste afspraak. De vorige tandarts heeft mijn patiënt zo ontzettend veel pijn gedaan, dat teruggaan naar zo iemand echt geen optie was! Maar ík lees ondertussen in het elektronische patiëntendossier dat ik wel degelijk de huistandarts was en dat het een behandeling van 3 keer niets was. Een regelmatig voorkomende onwaarheid krijgt onze mondhygiënist in de schoenen geschoven: “Ze heeft m’n tandvlees helemaal kapotgemaakt en daarom bloedt het nu!”. Maar de ‘te laatkomsmoezen’ spannen toch wel de kroon. Onlangs vertelde een patiënt nog dat hij werd gekidnapt en dus niet op tijd had kunnen komen. Zijn begeleider in de hoek schudde ongelovig het hoofd...

Ook in mijn reguliere tandartspraktijk nemen patiënten soms hun toevlucht tot leugens en uitvluchten. De patiënt in kwestie herinneren we zo mogelijk telefonisch aan de gemaakte afspraak. “Mevrouw, u heeft nú een afspraak maar u bent er niet, mogelijk stuurt de tandarts u een rekening”. De verzaakster reageert direct: “Oh, ik was het helemaal vergeten, maar ik ben ook ziek dus het is belachelijk als ik een rekening krijg!” Wat dóet en wat móet een tandarts met dit soort patiënten?

Onlangs had ik een afspraak van 3 kwartier in mijn agenda staan voor een vrouw die ik een tijd geleden voor het eerst zag. De vrouw had veel caviteiten. Bij de eerste afspraak had ik het behandelplan met haar besproken en een begroting opgesteld, uitgeprint en aan haar meegegeven. Na een afspraak of 4 meldde ze dat ze een rekening had ontvangen. Dat klopte, ze was door haar verzekeringsgeld heen en ze moest nu zelf gaan bijdragen aan de behandeling. Glashard beweerde mijn patiënte dat ze “nóóit een begroting had gezien en dat ze nu vertrok omdat ze niet voor de tandarts wilde betalen”. Ze vertrok inderdaad en mijn assistent en ik bleven enigszins onthutst achter. Daar zaten we dan. De geblokte 3 kwartier in de overvolle agenda staarden ons leeg en blanco aan.

Na dit akkefietje prijs ik mij gelukkig dat ik samenwerk met een doortastende assistente. Tegenwoordig staat ze na het bespreken van de begroting klaar met een uitgeprinte versie in haar ene hand en een pen in haar andere hand. “Kunt u even tekenen dat u dit gezien heeft?”, en vervolgens scant ze het document in. Het is niet anders.

Lisa Vermeulen, tandarts