De patiënt is meer dan een DPSI-score…
Deze maand werd ik wederom geconfronteerd met de eeuwigdurende discussie over de DPSI-score. Bij welke score moet een patiënt naar een preventie-assistent worden verwezen en wanneer verwijst een tandarts naar een mondhygiënist? Vaak merk ik dat in de ‘mega’-praktijken deze afweging simpel wordt ‘opgelost’. Zij beschikken namelijk over medewerkers die geen tandarts zijn, maar wel de behandelingen in goede banen proberen te leiden. Dit zijn de mensen die de DPSI-score zien als een keiharde knip. Vanaf DPSI-score 3- mag volgens hen een preventie-assistent de patiënt niet meer aanraken en moet worden verwezen naar een mondhygiënist. Wanneer ik dit soort uitspraken hoor, maak ik me serieus zorgen over de mondzorg in Nederland.
De afkorting DPSI staat voor Dutch Periodontal Screening Index en is dus een index die gebruikt wordt voor het screenen van patiënten. Het is een ontzettend handig hulpmiddel om patiënten in categorieën te verdelen, maar - zoals altijd - is ook hier in de mondzorg geen sprake van zwart-witsituaties. Want hoe zit het dan met de puber die in mijn tandartsenstoel stapt en geen zin heeft om te poetsen? Bij hem meet ik pockets van 4-5 mm dankzij de zwelling van de gingiva, maar er is geen recessies, dus DPSI-score 3-. Volgens de keiharde knip zou deze patiënt dus ongeschikt zijn voor behandeling bij een preventie-assistent. Echter, uit ervaring weten we dat met slechts een goede poetsinstructie na 2 tot 3 weken de conditie van de gingiva dusdanig verbeterd zal zijn dat een DPSI-score 2 gemeten zal worden. Het enige wat de preventie-assistent in dit geval zou doen is plaque kleuren en een poetsinstructie geven, werk waarvoor ze uitermate geschikt is.
Een ander mooi voorbeeld vind ik de oudere patiënt bij wie een DPSI-score 4 wordt gemeten. Ondanks dat deze patiënt snapt dat zijn dentitie verloren gaat, dit ongezond voor de algemene gezondheid is en dit geregeld pijnklachten kan veroorzaken, wil de patiënt geen paro-protocol ondergaan. Wat mij betreft wordt de patiënt dan enkel supra-gingivaal gereinigd en wordt de dentitie afgebouwd tot een volledige gebitsprothese. Kortom, een patiënt die door een preventie-assistent gereinigd kan worden.
Met deze voorbeelden probeer ik aan te geven dat tandartsen de regie in handen moeten houden. Door meer kennis kijken tandartsen naar veel meer onderdelen dan enkel een score die gemeten wordt en bepalen zij wat de beste aanpak voor de patiënt is.
(Lisa Vermeulen)