De privacy van de patiënt is niet meer heilig

Verzekeringsmaatschappijen behoren over het algemeen niet tot mijn favoriete maatschappelijke instellingen. Als ik er een noodgedwongen wel eens beroep op doe, moet ik altijd bijbetalen, terwijl ik al jaren maandelijks keurig mijn premie betaal zónder er een beroep op te doen. Mijn tandartsverzekering verhogen omdat ik een duurdere behandeling nodig heb? De verzekeringsmaatschappij stuurt eerst een uitgebreid vragenformulier om in te vullen, om hierna mijn aanvraag af te wijzen. Kortom: ergernissen alom en dat probeer ik dan maar af te zetten tegen het feit dat iedere Nederlander in geval van medische nood wordt geholpen

Maar afgelopen september heeft de branche wat mij betreft toch een grens overschreden. Met instemming van de Tweede Kamer mogen de zorgverzekeraars voortaan zonder toestemming van de patiënt medische dossiers inzien, als er een vermoeden van fraude bestaat. Daar waar een tandarts niet eens de oude gegevens van een patiënt mag opvragen bij een collega, kan een niet-medisch onderlegde medewerker van de zorgverzekeraar dus voortaan zomaar in medische dossiers snuffelen. Kijken we naar de omvang van die fraude, dan blijkt dat te gaan om 0,002% van het totale budget voor de zorg! Met een beroep op dit ‘enorme fraudepercentage’ krijgen de verzekeringsmaatschappijen het dus voor elkaar de privacy van patiënten opzij te schuiven!

Bij iedere patiënt, die in de toekomst een hoge zorgverzekering nodig heeft, kan het het medisch dossier nu dus worden doorgespit door de zorgverzekeraar met als mogelijke uitkomst dat hij of zij het verhogen van de zorgverzekering wel op zijn of haar buik kan schrijven. Laten we hierbij vooral ook niet vergeten dat de zorgverzekeraars jaarlijks enorme winsten maken en geld dat nuttig kan worden besteed op de plank laten liggen.

Wat mij betreft mag de Tweede Kamer zich over deze zaken drukker over maken dan over die 0,002% fraude.