De tandarts de grond in geboord

Tijdens een diner in een restaurant in een ver land werd mijn tandartshart onlangs diep gekrenkt. Mijn vriend en ik waren op familiebezoek in Hua Hin, Thailand en we gingen eten in het restaurant van zijn vader waar de echte Hollandse pot wordt geserveerd. In de patio schoven we aan, tegelijk met een Nederlands gezelschap dat aan de tafel naast ons gingen zitten. Het gesprek van onze buren werd gelijk op vol volume ingezet. En vooral de verschrikkingen van Nederland kwamen ongegeneerd voorbij. Er deugde niet veel in het thuisland, maar het ergste van alles was wel de tandarts!

Die Nederlandse, veel te dure, tandarts schijnt een monster te zijn die zich met enorme spuiten en haken op zijn patiënt stort. Met stijgende verontwaardiging hoorde ik het gesprek aan en ondertussen zat ik me groen en geel te ergeren. Mijn vriend fluisterde: “laat het gaan, en hou je mond!”. En ik klemde dit keer de kaken stijf op elkaar en moest aanhoren hoe een beroepsgroep volledig de grond in werd geboord.

De gastheer, inmiddels in de patio, vroeg zijn gasten of het diner tot genoegen was geweest. Dat was het zeker. Over en weer stelde hij ons voor. Bij mij aangekomen zei hij: “Mijn schoondochter! Doe je mond maar niet open, want ze is tandarts!”. Het gezelschap kleurde rood als een ondergaande Thaise zon...