De toekomst tegemoet!
Eindelijk is het dan zover! In een veels te strakke roze jurk en een auto vol familie en vrienden gaan we naar mijn buluitreiking. Niet alleen mijn ouders en broertje, maar ook mijn opa en oma’s, die dit moment gelukkig nog mogen meemaken, hebben anderhalf uur opgepropt gezeten in de auto naar Amsterdam voor één van de meest memorabele momenten tot nu toe in mijn leven. Als ik, op veels te hoge hakken, het universiteitsgebouw binnenstrompel, zitten ze allemaal al op mij te wachten. De zenuwen gieren door mijn lijf en zelfs de nauwkeurig aangebrachte make-up kan mijn knalrode vlekken niet verbergen.
De collegezaal gaat open en ik ga zitten op een stoel met mijn naamkaartje, gelukkig naast een van mijn beste vriendinnen. “Zie ik er rood uit?”, vraagt ze. “Helemaal niet”, lieg ik als een als ware vriendin. “Je ziet er echt supergoed uit!”
Een korte tik met de hamer en de ceremonie is geopend. We beginnen met het afleggen van de eed van Hippocrates. Eindeloos heb ik gediscussieerd met wie maar wilde of ik de eed of de belofte zou afleggen. Eigenlijk wil ik niets liever dan 2 vingers in de lucht steken en “dat beloof ik, almachtig” zeggen. Enigszins theatraal, maar wel met het juiste effect voor zo’n gelegenheid lijkt me.
Het loopt anders. Net voor ik aan de beurt ben, denk ik nog heel even dat ik het zo zal gaan doen, maar uiteindelijk zeg ik netjes met gevouwen handen op mijn buik: “Dat beloof ik.”
Na de het afleggen van de eed beginnen de persoonlijke toespraken, het deel waar ik me de meeste zorgen over maak. Ik heb namelijk een van mijn docenten gevraagd, en ik weet dat hij mij een spiegel voor gaat houden. Ik ken mijn minder goede kanten maar nu leert een zaal gevuld met 100 mensen deze kanten ook kennen.
Als allerlaatste mag ik plaatsnemen op de stip. De spreker begint met te zeggen dat ik wel tegen een stootje kan en dus een oprechte toespraak kan verwachten. Met klamme, gevouwen handen hoor ik het aan en werkelijk al mijn goede en slechte kwaliteiten worden benoemd. Het is de spijker op zijn kop! Met de afsluitende woorden: “Ik heb een mooi mens ontmoet” voel ik toch enige emotie naar boven komen en weet ik dat ik niemand anders had moeten kiezen.
Ik teken mijn diploma met mijn mooist gelukte handtekening ooit, draai me om naar de zaal, steek 2 armen in de lucht en juich! De toekomst tegemoet!
Lisa Vermeulen
TANDARTS!