Een tandarts wordt niet ziek

Column

Ik ben onverwacht in Nederland. Deze week vloog ik terug vanwege een probleem met mijn gezondheid, dat ik graag in een voor mij bekend ziekenhuis wilde laten behandelen. Ik heb hiervoor 2 afspraken ingepland en met de reistijd erbij ben ik een kleine week afwezig. Helaas moet ik hierdoor patiënten afzeggen.

Het liefst ben ik niet ‘ziek’. Ziek zijn voelt als een zwakte en ik ben graag sterk en gezond. Daarnaast voel ik een soort onbehagen, een schuldgevoel, naar de mensen die daardoor hun afspraak moeten verzetten. Ik weet wel dat ik hier zelf niets aan kan veranderen, maar waarom heb ik dan toch dat vervelende gevoel?

Zou het misschien aan ons beroepsethos liggen? Wij helpen mensen van hun pijn af, we staan graag heldhaftig voor ze klaar. Onze agenda is vol en er is altijd meer te doen. Een programma afbellen betekent falen.

Tijdens mijn studie, en ook daarna, kwam ik regelmatig in aanraking met tandartsen die de regel omarmden: als tandarts ben je niet ziek. Een collega blesseerde zich bij het tennissen en werd door zijn vrouw naar het werk gebracht. Vanuit de auto werd hij op zijn verrijdbare tandartskruk gezet en achter zijn behandelstoel gereden om er weer een dag tegen aan te gaan. Dezelfde tandarts nam ook zelden vakantie: “Want dan word ik juist ziek”. Ook in andere praktijken had ik het gevoel dat het gewaardeerd wordt als je ‘nooit ziek’ bent.

Het vreemde is dat deze instelling besmettelijk lijkt. Blijkbaar ben ik er gevoelig voor ook graag tot deze ‘niet zeuren maar werken’-groep te willen behoren. Ook ik meld me in principe nooit ziek. Als ik met wat pijnstillers nog recht op kan staan, ga ik gewoon aan de slag.

Door de isolatie- en quarantaineregels tijdens de recente Covid-pandemie drong het pas tot me door dat ik, als ik ziek ben én werk, misschien juist een gevaar voor patiënten en collega’s ben. Daarnaast heeft mijn gedrag dus blijkbaar ook invloed op de mensen om mij heen. Is ‘koste wat het kost doorgaan’ de houding die ik door wil geven aan mijn collega’s?

Ik hoop zo snel mogelijk weer terug te zijn in mijn scheepskliniek in Senegal, zodat ik niet nog meer mensen ‘teleurstel’. Alhoewel, eigenlijk wil ik graag een heel ander arbeidsethos uitdragen: zorg goed voor je eigen lichaam en neem gezondheidsklachten serieus. Ik denk dat we het dan langer met elkaar kunnen volhouden. Hopelijk is dat ook een besmettelijke houding. Wie weet komt er voor mij deze week dan toch iets goeds uit voort.

(Beeld: Shutterstock)

Marijke Westerduin, tandarts en vrijwilliger bij Mercy Ships, zal de komende periode elke maand een column schrijven voor het NTVT. Marijke is in 2007 afgestudeerd als tandarts aan het Radboudumc. Daarna heeft zij als tandarts in de algemene praktijk en in een kindertandheelkundige kliniek gewerkt. Daarnaast heeft Marijke ook 7 jaar als docent gewerkt aan de opleiding tandheelkunde van het Radboudumc. In het verleden heeft ze, via Mercy Ships, 7 maanden als tandarts gewerkt in Togo en kortstondig in Zambia en Guinee. Momenteel is ze voor een periode van 2 jaar aan het werk als Lead Dentist in West-Afrika, vanaf een ziekenhuisschip van Mercy Ships. Marijke zal daar werken aan haar droom: de toegang tot mondzorg in West-Afrika verbeteren. Dit doet ze ook door middel van haar stichting: Stichting Improve. Ze neemt jullie de komende maanden graag mee in wat zij meemaakt en wat haar gedachten daarbij zijn.
Op 16 mei 2022 verscheen een podcast over 'Mondzorg over grenzen' waarbij Marijke te gast was.

Naar alle columns