Falende restauraties

Op 19 april 2013 vond het symposium ‘Falende restauraties: inzicht in de valkuilen’ plaats in het Academische Centrum Tandheelkunde Amsterdam. Een jaar eerder was dit symposium zo succesvol en overboekt dat werd besloten het symposium dit jaar te herhalen. En ook nu was aan belangstelling geen gebrek. Wellicht lopen tandartsen vaker tegen falende restauraties aan dan hen lief is.

Het symposium werd geopend door moderator Joost Roeters. Zijn presentatie had als belangrijke leidraad de vraag of de permanente restauratie een illusie is. Falen is synoniem met tekortschieten. Hij onderscheidde op dat gebied 2 soorten van falen: reparabel falen, hetgeen niet tot verlies van het gebitselement leidt, en catastrofaal falen waarbij dat wel het geval is. Uiteindelijk hangt falen samen de levensduur van een restauratie in relatie tot de verwachte prognose. Inmiddels zijn er in de literatuur genoeg levensduuronderzoeken te vinden over directe en indirecte restauraties, maar niet moet worden onderschat wat de rol van individuele patiëntfactoren hierbij is

Het programma vervolgde met een duopresentatie van Leontien Jongsma en Ruud Kuijs over de behandeling van zwaar gemutileerde gebitselementen: voorkomen is beter dan herstellen. Veel technische en patiëntfactoren spelen hierbij een rol. Belangrijk is het vooral het behandeldoel in het oog te houden: behoud van het gebitselement, functieherstel en geen schade toebrengen.

Cees Kleverlaan en Anne van Dalen presenteerden hierna hun bijdrage onder de opwekkende titel ‘Alles kan stuk’. Voorafgaand aan het maken van welke restauratie dan ook dient een goede diagnose te worden gesteld. Zonder diagnose geen indicatie en zonder indicatie geen behandelplan.

Glasvezelversterkte composietbruggen hebben nog niet de levensduur van metaal-porseleinbruggen, maar kunnen zeker acceptabel zijn wanneer aan een aantal technische voorwaarden wordt voldaan. Mutlu Özcan betoogde in een bijdrage dat een vloeiende step en voldoende dikke connectoren hierbij van belang zijn.

Als laatste spreker ging Joris Muris aan de slag met de vraag of restauratiematerialen de gezondheid bedreigen. Het antwoord was een volmondig ‘Ja!’. Orale afwijkingen kunnen voorkomen ten gevolge van metalen (bijvoorbeeld nikkel en palladium) of door additieven en parfums (conserveermiddelen, smaakstoffen en dergelijke). Composietrestauraties lijken tot op heden weinig allergische reacties te veroorzaken bij patiënten. Bij tandartsen en assistenten is echter sensibilisering door direct huidcontact en aerosolen inmiddels een bekend probleem.

Resumerend was het een leerzame dag met uitstekende sprekers. Dagelijks worden in de tandartspraktijk vele restauraties vervaardigd. Hier gaat een wereld aan factoren achter schuil die succes en falen bepalen. Tandartsen worden hiermee elke dag geconfronteerd, en daarom zou een cursus over falende restauraties haast verplicht moeten worden gesteld.

(J.H.G. Poorterman, redacteur)