Flirtations

Nu ik een jaar lang praktiserend tandarts ben, heb ik af en toe de luxe van een tandheelkundestudent stagiair. De stagières komen hier voornamelijk naartoe omdat zij stage willen lopen in een centrum voor bijzondere tandheelkunde.

Bij mijn allereerste stagiar vroeg ik mij af of ik wel wat te bieden had, want in alle eerlijkheid: een jaar ervaring als tandarts is nog heel erg summier. Maar binnen een uur bleek het tegendeel. Ik merkte hoeveel ervaring ik inmiddels heb opgedaan in dat ene jaar, met 5 dagen per week actief praktiseren. Ik zie hoe mijn stagiaires nog onhandig om de stoel heen draaien om in de juiste behandelpositie te zitten, hoe ze twijfelen over de juiste diagnose en over hun onzekere manier van communiceren met de patiënt. Zelf heb ik een geweldige herinnering aan mijn stage bij een centrum voor bijzondere tandheelkunde en ik wil dan ook niets liever dan die ervaring doorgeven. De eerste dag leer ik ze goed te assisteren. Een bekwame assistente is voor de tandarts van het allergrootste belang. Dat weet ik na een jaar werken maar al te goed. Na een dag ‘four handed dentistry’ zijn ze doodop, maar ze beseffen wel heel goed hoe belangrijk een assistente is. Ze leren snel merk ik, worden zekerder, zelfverzekerder over hun handelen en dat is mooi om te zien.

Maar dan krijgen ze (soms) tot hun schrik te maken met – hoe zal ik het zeggen – ‘small flirtations’. Daar rept geen enkel handboek over! Hilarische situaties kan dat opleveren. Ik schets er een paar. Een 15-jarige, goedgebekte patiënte ligt in de behandelstoel in plat Utrechts luidkeels mijn mannelijke stagier te becommentariëren. “Een echt lekkere vent”, eindigt ze. De man in kwestie kleurt tot in zijn diepste haarwortels. En dan gaat hij ook nog 2 röntgenopnamen bij haar maken. “Helemaal jouw type”, verzucht haar moeder die meegekomen is naar de behandelkamer nog eens ten overvloede. Dat een tandarts zoiets erbij biedt!

En de flirtations met mijn nieuw verworven assistent beperken zich echt niet tot het jonger deel van de natie. Met een vrouw van rond de 60 hebben we een afspraak voor een behandeling voor een nieuwe bovenprothese. Goedkeurend bekijkt ze de 21-jarige die mij assisteert en voordat het praten haar onmogelijk wordt gemaakt, laat ze hem nog even weten hoe gespierd hij wel niet is! Ik vraag hem een beginafdruk te maken. Vijf minuten later staat hij met een knalrood hoofd voor me en stottert: “bij het maken van de bovenafdruk likte ze gewoon een paar keer aan mijn vinger!”. Tjah... mensen doen soms hele gekke dingen!