Geld maakt ongelukkig..!

Het is fantastisch om tandarts te zijn. Ik vind het heerlijk als een patiënt met een ernstige gegeneraliseerde vorm van gingivitis terugkomt met een gezonde gingiva, ik vind het geweldig om mooi aansluitende restauraties met de juiste bolling terug te zien op mijn bitewings, maar ik vind het vreselijk om constant met kostenvragen en -kwesties te worden geconfronteerd. De patiënt die belt over de preventieve voorlichtingscode, het voortdurend op moeten stellen van begrotingen, het nakijken wat de verzekering vergoedt, het aanvragen van een machtiging, ik weet het: het behoort tot de normale handelingen van een tandarts, maar ze vergen zo ontzettend veel tijd en en soms raak ik erdoor verzeild in een situatie waarvan ik me afvraag of mijn opstelling nou wel de juiste is.

Onlangs stelde ik helaas een verkeerde diagnose, met vervelende gevolgen voor de patiënt bleek achteraf.

Mijn patiënt meldde zich met een pijnklacht in het rechter bovenkwadrant. Diagnostisch onderzoek wees op een duidelijke parodontale herkomst van de pijn en ik vond het niet noodzakelijk om een periapicale röntgenopname van het kwadrant te maken. Drie weken later bleek onder de kroon van gebitselement 16 een enorme caviteit te zitten, zó groot, dat het gebitselement als verloren moest worden beschouwd. Absoluut mijn fout; mijn diagnose was verkeerd geweest en het was uiterst vervelend dat de patiënt 3 weken té lang met pijn heeft moeten lopen. De patiënt belde mij redelijk geïrriteerd op en vond dat ik aan de kosten van een implantaat moest bijdragen. Ik liet weten dat ik baalde van mijn foute diagnose en de gevolgen erg vervelend vond, maar ik gaf ook aan dat de behandeling op het moment van de pijnklacht niet anders geweest zou zijn. Fouten maken is menselijk, maar wat baalde ik hiervan!

En dan een patiënt die als ‘dubieus’ in het systeem genoteerd staat. Een beginnend tandarts kent nog niet gelijk alle ‘ins en outs’ van het computersysteem waarmee wordt gewerkt, dus het duurde even voordat de twijfelachtige betalers mij bekend waren. Ik behandelde de patiënt, stuurde de rekening en werd vervolgens geconfronteerd met een niet-betaler. Wat baalde ik hiervan!

Hoe ga ik dit soort problemen nou aanpakken en oplossen? In ieder geval niet zoals is gebeurd bij het timide meisje dat onlangs als nieuwe patiënt in mijn behandelstoel belandde. Net als veel van haar leeftijdsgenoten droeg ze brackets, al wel 1,5 jaar, zonder verder te zijn behandeld door haar orthodontist. Haar ouders hadden namelijk de rekening niet betaald. Het gevolg? Een patiënte met een overmatige plaqueretentie, cariës en veel pijn. Wat te doen in zo’n situatie?

Ik heb contact gezocht met de ouders en overlegd met de orthodontist. De brackets heb ik direct verwijderd en ik heb haar verder behandeld. Ik wil mijn vak gewoon goed uitoefenen, dan loop ik maar wat inkomsten mis. Treurig bedacht ik ondertussen dat dit meisje voor haar leven is getekend door de acties van ouders en orthodontist. (Lisa Vermeulen, tandarts)