Heitje voor karweitje...

Afgelopen januari ben ik officieel afgestudeerd en eind februari ga ik mijn bul ophalen. Na een gedegen opleiding ben ik tandarts! Vriendlief vond misschien dat ik de aangeleerde vaardigheden zo snel mogelijk in praktijk moest gaan brengen, want meteen in de eerste week van mijn tandartsbestaan besloot hij kiespijn te krijgen. Na 2 nachten rondspoken met hevig kloppende pijn als hij ging liggen, was mij wel duidelijk dat het hier ging om een irreversibele pulpitis.

Op zaterdagochtend om een uur of 6 zaten we samen op de bank, hij met vreselijke kiespijn en ik met het angstzweet op mijn rug. Mijn hersenen draaiden overuren, want het leek me in alle opzichten nog te vroeg om deze endo zelf uit te voeren. Het was ook nog te vroeg om een collega uit bed te bellen, maar een smsje kon al wel op dit tijdstip vond ik.

Een van mijn inmiddels ook afgestudeerde en een nieuwe praktijk voerende studiegenoten appte terug dat hij de behandeling wel wilde uitvoeren. Nog geen uur later zaten we in de auto op weg naar de praktijk, vriendlief hevig verlangend naar anesthesie en ik redelijk opgewonden omdat ik nu eindelijk de nieuwe praktijk van mijn collega kon zien.

In de gloednieuwe praktijk trok ik alsnog een witte jas aan en kon ik fungeren als assistente. Een ingeplande behandeling van familiepatiënten durf ik ondertussen wel aan, maar het behandelen van een acute pijnklacht doe ik de eerste tijd graag nog onder het toeziend oog van een ervaren collega.

Terug in de auto ben ik helemaal óp van de (in)spanning. Om een familiepatiënt met pijn in de behandelstoel te zien liggen, gaat je echt niet in de koude kleren zitten. Maar mijn lief is zó blij dat hij van de pijn af is, hij niet weet hoe hij mij moet bedanken. Met een grote grijns op mijn gezicht zeg ik dat ik nog wel een setje winterbanden in de schuur heb liggen die onder m’n auto moeten worden gemonteerd.

Lisa Vermeulen

Junior Tandarts