Het gebit dat zijn gezicht verloor...

Het is een nieuwe maand, in een nieuw ziekenhuis, waar ik het tweede en laatste deel van mijn ziekenhuisstage afrond. Voor het eerst in mijn studietijd moet ik elke ochtend op tijd in de trein stappen en stipt op tijd op mijn werkplek zijn. Op het perron komt een man naast me staan; hij blijft constant mijn kant op kijken. Ik glimlach vriendelijk terug, staar vervolgens stoïcijns voor me uit en probeer me dan koortsachtig te herinneren waar ik zijn gezicht van ken. Dan komt het onvermijdelijke moment waarop hij op me af stapt. Hij trekt zijn bovenlip op en zegt: “Ik ben nog steeds blij me deze opgelapte tandjes hoor!” Mijn ogen worden naar zijn gerestaureerde frontelementen getrokken en direct herinner ik me de behandeling weer. Met het schaamrood op de kaken realiseer ik me dat ik met mijn opvatting dat de patiënt een persoon moet blijven toch wel hoog van de toren blaas. Ook ik slaag er dus niet in om gezichten te onthouden, maar slechts een gebit. Schaapachtig grijns ik naar de man, zeg dat ik blij voor hem ben en hem graag weer zie bij de volgende periodieke controle.

In het ziekenhuis trek ik mijn ziekenhuiskleding aan en maak me met de anderen klaar voor de visiteronde. Met de gehele brigade wandelen we naar de afdeling waar patiënten zich voorbereiden voor, of juist uitrusten van, een operatie. We luisteren naar de patiënt. Deze patiënt heeft een verhaal en krijgt daarmee een gezicht voor me merk ik.

Als ik ‘s avonds in de rij sta te wachten om mijn handen te desinfecteren, denk ik na over het verschil tussen mijn patiënt op het perron en deze ziekenhuispatiënten. Hoe kan het dat ik mijn eigen patiënt niet herkende, terwijl ik dat toch zo belangrijk vind? Schijnbaar krijgen andermans patiënten een gezicht en veranderen mijn eigen patiënten in een behandelplan. Het behandelplan als afbakening en de bijbehorende persoon wandelt na de behandeling het geheugen uit? Zou het zo werken in het brein?

Lisa Vermeulen, student ACTA