Het verschijnsel tandheelkundige vakantie

Vanuit het superesthetische Amerika vertrek ik naar het land van de grote glimlach, Thailand, om mijn zomervakantie te vieren. Over de Thaise tandheelkunde heb ik veelbelovende verhalen gehoord van ‘native’ collega’s en ik barst dan ook van nieuwsgierigheid ernaar.

Mijn eerste stop is Bangkok, waar op iedere hoek van de straat een tandheelkunde praktijk blijkt te zijn. Op de ramen van de praktijk staan belachelijk lage prijzen in felroze gekleurde letters vermeld, verluchtigd met de meeste extraverte afbeeldingen. Extracties, gebitsprotheses en 'babyvullingen' worden allemaal voor een prikkie verricht is de belofte. Toch blijkt vrijwel iedere Thai over een malocclusie en over de nodige frontcaviteiten te beschikken, met zo nu en dan een overduidelijke halitose van parodontale afkomst.

Hoe handhaaft de Thaise tandheelkunde zich dan in hemelsnaam in economisch opzicht? Na 3 weken ben ik erachter. Vrijwel iedere 'oudere' Australiër of Nieuw-Zeelander die ik ontmoet vertelt ter plekke een ‘tandheelkundige vakantie’ te vieren. Voor slechts 3.000 Australische dollars wordt de gehele dentitie in deze vakantieperiode opgeknapt. Mooi toch zo’n tandheelkundige vakantie?

Maar deze tandarts in spé antwoordt dan resoluut dat ze het hier echt niet mee eens is. Want wat te doen als er in het thuisland complicaties optreden, en wie moet de drukplek van de gebitsprothese aanpassen zodra men is? Ik krijg een verdwaasde blik toegeworpen. "Pijn? Maar de tandarts waar ik heen ga is heel kundig hoor!" Dat zal allemaal zeker waar zijn, maar sommige complicaties zijn vrijwel niet te voorkomen, leg ik dan uit.

Na 10 keer hetzelfde gesprek te hebben gevoerd, ben ik ermee gestopt. Blijkbaar zijn voor sommige mensen de lage kosten doorslaggevender dan goede tandheelkundige zorg en nazorg. Maar ik krijg wel visioenen over het vervolg.

Tijdens mijn studie zag ik geregeld patiënten voorbijkomen die op ‘tandheelkundige vakantie’ waren geweest. Ze waren volledig verrast toen ze de mededeling kregen dat – als gevolg van de goedkope behandeling in een exotisch land - het afgelopen was met hun natuurlijke dentitie.

In mijn opleiding heb ik geleerd degelijke behandelplannen op te stellen en ja, daar hangt dan ook een prijskaartje aan. Elders op de wereld kunnen patiënten kiezen – noodgedwongen of niet – voor de goedkope variant. Volgens de Nederlandse wetgeving mag ik deze patiënten niet met pijn op de stoep laten staan. Dat zal ook niet gebeuren, maar ik vrees dat ze de gevolgen van hun keuze zullen ondergaan als een boer die kiespijn heeft.

Lisa Vermeulen, student Tandheelkunde