Leven en dood…

Ik heb een ‘thuispatiënte’. Mevrouw leefde tot voor kort als een kluizenares. Haar huis kon ze niet meer uit, maar ze zorgde nog wel voor zichzelf. Op haar manier was ze gelukkig. Eerder schreef ik al over haar val in de badkamer. Dagenlang lag ze op de vloer totdat er eindelijk hulp en een ambulance kwam. Terwijl ze werd afgevoerd, belde ze om onze controle-afspraak af te zeggen. Wat haar was overkomen, kon ze godbetert alleen via de telefoon bij Radio 1 en bij mij kwijt. In de loop der tijd hadden we toch een band met elkaar gekregen. Zij is niet alleen mijn patiënte en ik ben niet alleen haar tandarts.

Kort geleden belde ze me weer op. Na het ongeluk in de badkamer vond met het beter dat ze naar een verpleeghuis ging. Ze klonk helder, maar uit ons gesprek kon ik wel opmaken dat ze lichamelijk erg was verzwakt. Ze kon niet veel meer. Haar levenskwaliteit vond ze slecht; ze had gekozen voor vrijwillige euthanasie. Ik viel even stil, maar ik begreep het en ik zei dat ik haar keuze respecteerde. “Ik had ook geen ander antwoord van je verwacht, maar je bent wel de enige ben die zo reageert”,was haar antwoord. Ik hing op en barstte in tranen uit.

Vorige week werd ik voor de eerste keer tante. Mijn broer en schoonzusje hebben hun eerste kindje gekregen. Een nieuw leven, en de hele familie is supertrots!

Dit ís het leven. Terwijl de een besluit dat haar leven is voltooid, is het leven van de ander nog maar net begonnen.