Onder de loep! Kirsten W. Slagter
Kirsten W. Slagter is promovenda aan de Rijksuniversiteit Groningen en startte in juni 2009 met haar promotieonderzoek bij de afdeling Mondziekten, Kaak- en Aangezichtschirurgie van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Promotoren van het onderzoek zijn prof. dr. G.M. Raghoebar, prof. dr. H.J.A. Meijer en prof. dr. A. Vissink. De redactie van het Nederlands Tijdschrift voor Tandheelkunde stelde 8 vragen over het onderzoek.
Wat onderzoek je?
Implantologie en esthetiek spelen een belangrijke rol binnen de hedendaagse tandheelkunde. Mijn promotieonderzoek richt zich op eventuele veranderingen van harde en zachte peri-implantaire weefsels in de esthetische zone, wanneer een niet te behouden gebitselement direct na extractie wordt vervangen door een implantaat. Daarnaast worden objectieve esthetische indexen en de patiënttevredenheid onderzocht.
Waarom is juist dit onderwerp interessant om te onderzoeken?
Ontwikkelingen in de implantologie gaan snel. Patiënten worden steeds kritischer en willen niet te lang wachten op het eindresultaat. Deze aspecten zorgen ervoor dat het een uitdaging blijft voor de behandelaar om goede resultaten te behalen, zeker in de esthetische zone. Het is interessant om dit door wetenschappelijk onderzoek te kunnen onderbouwen.
Wat is je drijfveer om onderzoek te doen?
Waar mogelijk moet er naar mijn mening altijd worden gestreefd naar verbetering van de kwaliteit van de gezondheidszorg. Het is goed om kritisch te blijven vanuit verschillende perspectieven, zoals vanuit behandelaar, patiënt en wetenschapper. Daarnaast zag ik het als een persoonlijke uitdaging wetenschappelijk onderzoek te combineren met werken in de praktijk. Deze 2 verschillende werelden maken het vak voor mij dynamisch en leuk.
Wat zijn de belangrijkste hypothesen en onderzoeksvragen?
In dit onderzoek wordt nagegaan of met een direct geplaatst implantaat in de extractiealveole en een directe tijdelijke restauratie hetzelfde of al dan niet beter resultaat wordt behaald voor de peri-implantaire weefsels dan bij een direct geplaatst implantaat zonder directe tijdelijke restauratie bij een botdefect kleiner dan 5 mm. Daarnaast wordt bestudeerd of dit ook het geval is bij het direct plaatsen van een implantaat in de extractiealveole met een botverlies van meer dan 5 mm ten opzichte van de conventionele behandelmethode (botopbouw en na 3 maanden plaatsen implantaat).
Hoe is het onderzoek opgezet?
In een gerandomiseerd onderzoek werden 80 patiënten geïncludeerd met een niet te behouden gebitselement in de esthetische zone van de bovenkaak in de periode van 1 januari 2010 tot en met mei 2012. Deze patiënten werden verder onderverdeeld in 4 groepen van 20. Zo konden de verschillende behandelmodaliteiten ten opzichte van elkaar worden onderzocht. Er wordt gemeten pre-operatief, na het plaatsen van de definitieve kroon en vervolgens 1 jaar na het plaatsen van de definitieve kroon.
Wat is tot nu toe het grootste probleem waar je tegenaan bent gelopen?
Het onderzoek is in alle opzichten zeer voorspoedig gelopen. Toch zou onderzoek geen onderzoek zijn zonder problemen. Lastig was om alle 80 patiënten weer voor follow-up terug te zien om zoveel mogelijk onderzoeksgegevens compleet te krijgen.
Op welke onderzoeksresultaten hoop je?
Ik hoop op klinisch relevante uitkomsten waar implantologen mee vooruit kunnen en uiteindelijk vooral patiënten er hun voordeel mee kunnen doen. Ik ben mijn onderzoek aan het afronden en het blijkt ook dat een implantaat dat direct in de extractiealveole wordt geplaatst met direct een tijdelijke restauratie geen significante verschillen laat zien ten opzichte van een implantaat dat direct is geplaatst zonder tijdelijke restauratie bij botdefecten kleiner dan 5 mm. Dit geldt eveneens voor het direct plaatsen van een implantaat bij botdefecten groter dan 5 mm.
Wat levert dit onderzoek voor de tandheelkunde, de patiënt of de mondzorgverlener op?
Het onderzoek levert op dat er minder chirurgische handelingen nodig zijn om een goed eindresultaat in de esthetische zone te verkrijgen wat de peri-implantiare weefsels betreft. Daarnaast zijn minder chirurgische handelingen een groot voordeel voor de patiënt.