Patiënten stampvoeten om hun zin te krijgen…

Gelukkig ondervind ik het niet zo vaak, maar soms krijg ook ik wel eens te maken met een drammende patiënt. Vanuit verschillende hoeken vang ik op dat zowel tandartsen als assistenten dit veel vaker ervaren dan vroeger. Dan begin je je toch af te vragen hoe dit komt.

Naar mijn mening zou een van de redenen het wonder van het internet kunnen zijn. Veel patiënten gaan zelf ‘dokteren’ en speuren het internet af naar klachten die ze ondervinden. Als ik heel eerlijk ben, maak ik mezelf hier ook schuldig aan. Regelmatig lees ik dus forums waarin mensen klachten omschrijven, waarna de niet-dokters uitgebreid reageren met een diagnose en de daarbij volgens hun behorende medicatie. Het gevolg hiervan is dat een patiënt met napijn na een extractie in mijn kamer staat te stampvoeten dat hij een antibioticakuur moet hebben. Als beginnende tandarts kan dit nogal intimiderend overkomen en ben je geneigd om, ondanks dat je weet dat dit niet helpt, toch toe te geven. Tegenwoordig vind ik het veel makkelijker om ‘nee’ te zeggen. Duidelijke standvastigheid werkt naar mijn ervaring het beste.

Een andere oorzaak is het veranderen van normen en waarden binnen onze samenleving. ‘Een brutaal mens heeft de halve wereld’ wordt tegenwoordig steeds letterlijker genomen. Een probleem is vaak dat wanneer mensen beginnen te dreigen of boos worden wij als zorgverleners toegeven. Patiënten die dreigen een klacht in te dienen, dreigen het internet vol te schrijven met slechte recensies of die ‘wel even naar de praktijk zullen komen’. Het zijn dreigementen die elke zorgverlener zal herkennen of iemand kent die hiermee te maken heeft gehad. Als reactie daarop laten zorgverleners een rekening vervallen of komen de patiënt op een andere manier tegemoet, ongeacht of deze wel of niet in zijn of haar recht staat. Overigens, meestal gevolgd met het verzoek om voor verdere behandeling een andere tandarts te zoeken.

Persoonlijk doe ik niet mee aan het toegeven aan de eisen van stampvoetende patiënten. Als ik een behandeling uitvoer dan sta ik daar achter, ik kies wat in mijn beleving het beste is voor de patiënt en niet de patiënt zelf. Als het gevolg is dat de patiënt een klacht wil indienen, bijvoorbeeld omdat ik niet voor ieder wissewasje een antibioticakuur uitschrijf, dan moet hij dat vooral doen, want ik sta achter mijn beslissing. Kortom, laten we ons als zorgverleners niet gek laten maken door drammende patiënten en vooral dicht bij onszelf blijven; dan blijven wij de dokter en blijft de patiënt de patiënt.

Lisa Vermeulen, tandarts