Promotie D. Duijster

Om cariës bij kinderen te voorkomen moet meer worden ingezet op interventies gericht op het ondersteunen van de ouders en het bevorderen van de gezinsomgeving. Daar pleit Denise Duijster voor op basis van haar promotie-onderzoek. Ze promoveerde op 6 februari 2015 aan de Universiteit van Amsterdam op het proefschrift ‘Family matter. The role of parental and family-related psychosocial factors in childhood dental caries’. Promotoren waren prof. dr. G.H.W. Verrips en prof. dr. C. van Loveren.

Duijster bestudeerde welke psychosociale factoren rond ouders en het gezin van invloed zijn op de aanwezigheid van cariës bij kinderen, en hoe deze factoren mogelijk een rol spelen in het verklaren van sociaaleconomische verschillen in mondgezondheid van kinderen.

Uit het onderzoek van Duijster blijkt dat kinderen uit gezinnen die goed functioneren op het gebied van communicatie, organisatie, responsiviteit en met een groot sociaal netwerk significant minder cariës hebben dan kinderen uit minder goed functionerende gezinnen. Vooral de mate van organisatie, routine en structuur zijn belangrijk. Daarnaast is een slechter gezinsfunctioneren geassocieerd met een lagere poetsfrequentie, een hogere leeftijd waarop wordt begonnen met tandenpoetsen en minder betrokkenheid van de ouder bij het tandenpoetsen.

Duijster concludeert daarnaast dat gunstigere opvoedingsstrategieën met betrekking tot positieve betrokkenheid (tonen van interesse en warmte), positieve bekrachtiging (stimuleren en complimenteren) en probleemoplossend vermogen vaker voorkomen bij ouders van cariësvrije kinderen dan bij ouders van cariësactieve kinderen. Bovendien was een overdreven strenge manier van disciplineren, in combinatie met uiting van weinig warmte, een sterke indicator voor de aanwezigheid van cariës bij kinderen.

Ook het vertrouwen van de ouders zelf blijkt belangrijk. Duijster: “Ouders die minder vertrouwen hebben in hun eigen ‘kunnen’ om gezond gedrag uit te voeren bij hun kind hebben meer kans op kinderen met cariës. Hetzelfde geldt voor ouders met een externe ‘locus of control’ -wat kan worden gedefinieerd als de opvatting dat cariës afhankelijk is van slechte genen, toeval of pech - waarmee de verantwoordelijkheid buiten de ouder zelf wordt gelegd.” Zie ook ‘Onder de loep!’ (Ned Tijdschr Tandheelkd 2013; 120: 187).

(Bron: Universiteit van Amsterdam, 25 januari 2015)