Tandheelkunde is en blijft grijs…
Dat tandheelkunde niet zwart-wit is, ondervond ik onlangs weer eens. Tijdens mijn spoeddienst zag ik een patiënt van een andere tandarts uit de buurt met een pijnklacht aan gebitselement 46. De patiënt gaf aan spontane pijn te hebben en dat hij ’s nachts niet kon slapen van de pijn. Uit mijn diagnostische testen bleek het gebitselement verhoogd percussiegevoelig te zijn en reageerde het niet meer koude sensibel. Tevens was er op de intraorale röntgenopname een diepe restauratie waarneembaar en een radiolucentie aan de distale apex. Alles bij elkaar opgeteld stelde ik de diagnose ‘pijnlijke parodontitis apicalis met een indicatie voor een endodontische behandeling’.
Na het bespreken van de kosten gingen we van start. Ik voerde een endostart uit en schreef alles op in een briefje voor de eigen tandarts, legde de patiënt uit dat deze behandeling napijn kan geven en liet de patiënt gaan met het idee goed te hebben gehandeld.
De maandag daarop kreeg ik van mijn assistent te horen dat deze patiënt had gebeld omdat “zijn eigen tandarts zich rot was geschrokken wat hier was gebeurd”. Direct begon ik me van alles af te vragen. Heb ik de verkeerde indicatie gesteld? Heb ik geperforeerd zonder dat ik dit heb gemerkt? Maar na even terug te denken kon ik me niet voorstellen dat de tandarts had gezegd zich te zijn rot geschrokken. Zonder twijfel belde ik mijn collega-tandarts op; dit moesten we natuurlijk bespreken. Aan de telefoon kreeg ik een ervaren tandarts. Het eerste wat hij zei was: “Dit is niet hoe je een endostart doet”. Ik antwoordde direct dat ik dan graag wilde weten wat hij graag anders had willen zien. De tandarts en ik besproken hoe hij de behandeling graag had gezien en ik legde uit waarom ik had gedaan wat ik had gedaan.
Het bleek dat wij een hele andere kijk op een endostart hebben. Deze collega had ruim 40 jaar ervaring, en ik ben nog niet eens 40 jaar oud! Natuurlijk denken wij anders over de tandheelkunde. Uiteindelijk hebben we een leuk gesprek gehad en onze ideeën uitgewisseld. Ik ben heel blij dat ik mijn collega heb opgebeld en dat we er samen uit zijn gekomen. Liever had ik natuurlijk gehad dat we direct contact met elkaar hadden gehad in plaats van via de patiënt, waarbij de patiënt tussen onze verschillen van kijk op de tandheelkunde in komt te staan. Persoonlijk vind ik het heel leuk om van elkaar te kunnen leren en ik denk ook dat tandartsen vaker de telefoon zouden moeten pakken om met elkaar te overleggen, zodat we allemaal de mogelijkheid hebben ons verder te ontwikkelen.
Lisa Vermeulen, tandarts