What a strange world we live in...said Alice to the Queen of Hearts

Na een drukke werkdag schuif ik aan bij de volle eettafel van de moeder van mijn geliefde. Er wordt een advertentiepagina uit de lokale krant mijn kant opgeschoven. Ik vraag me af hoeveel mensen zo’n pagina eigenlijk nog lezen. Met mij erbij in ieder geval 1.

Het bericht is kort en duidelijk: ‘Ik heb een zere kies, is er iemand die mijn kies kan trekken?’, gevolgd door een telefoonnummer. Zal ik bellen of niet? Ik kan moeilijk om dit hartverscheurende berichtje heen, zo vinden ook mijn tafelgenoten na enig heen en weer praten.

Ik toets het nummer in mijn telefoon in en een vrouw neemt op. Ik vertel haar dat ik reageer op haar oproep en dat ik een tandarts ben die haar kan behandelen. Het gaat om een vrouw die haar huis niet meer uit kan door allerlei gezondheidsproblemen.

We maken een afspraak en een paar dagen later sta ik op de stoep van een flat vol bejaarden. Een beetje gespannen loop ik naar de juiste deur en druk op de bel. Het duurt even voor de deur opengaat, maar uiteindelijk staat er een vrouw aan de deur met in iedere hand een wandelstok, enigszins wankel. “Wat fijn dat u er bent, kom binnen!”, roept ze. Direct krijg ik thee en zoet aangeboden. “Je zult wel honger hebben na een dag werken”.

De vrouw schiet van het ene in het andere verhaal en vertelt dat ze door artrose in beide knieën bijna niet meer kan lopen, en ze lijdt ze aan diabetes, en aan de ziekte van Crohn. Ze is volledig aan huis gekluisterd en afhankelijk van andere mensen. De dagen brengt ze luisterend en bellend naar de radiozender van de NPO door. Terwijl we wat kletsen, probeer ik me voor te stellen hoe het is om zo te leven. Daarna controleer ik haar gebit. Ik zie een uitgevallen kroon, een wortelrest die de klachten waarschijnlijk veroorzaakt, en tandsteen.

Ik stel voor dat ik terugkom met het juiste instrumentarium om de benodigde behandelingen uit te voeren. Met een handgeschreven briefje verklaart ze dat de verantwoordelijkheid voor de behandeling geheel en al bij haar ligt. Ze wil van die zeurende pijn af en kennelijk is er niemand in flat vol bejaarden die het kan verhelpen. “Dan maar een oproep in de krant”. ‘What a strange world we live in...said Alice to the Queen of Hearts’ (Lewis Caroll’s ‘Alice in Wonderland’), daar moest ík toen weer aan denken...