Wit, witter, witst
Vandaag ben ik precies 1 maand een tijdelijke inwoner van de Verenigde Staten. Ik werk hier aan een database voor mijn masteronderzoek. Daarnaast breng ik behoorlijk wat tijd door op de afdeling Parodontologie van de tandheelkundige kliniek om Amerikaanse dentale ervaring op te doen.
Al tijdens de voorbespreking van mijn onderzoek leerde ik dat Nederland conservatieve tandheelkunde bedrijft. In het opstellen van behandelplannen bijvoorbeeld ben ik veel terughoudender dan de gemiddelde specialist hier. Een panoramische röntgenopname, gekroonde incisieven in de mandibula en een achttal implantaten is hier niets bijzonders. Sterker nog, het is een algemeen beeld. Noem het behandeling of overbehandeling, maar vrijwel alle frontelementen zijn hier voorzien van een ‘A1 kleur kroon’, een facing of een composietrestauratie. Toen ik tijdens een overleg een artikel aanhaalde, dat aantoont dat slechts 1 implantaat in de mandibula een gebitsprothese kan dragen, werd ik aangekeken of ik niet goed was geworden. Als ik me zorgen maak over de etiologie van tandheelkundige problemen, wordt er hier hard gewerkt aan een wit, witter, witstglimlach, ongeacht de leeftijd van de patiënt. Ook het behandelen onder sedatie is hier geen uitzondering, of het aanbrengen van anesthesiezalf. Kortom, voor mij elke dag is een nieuwe uitdaging om de Amerikanen te overtuigen van de verworvenheden van de conservatieve Nederlandse tandheelkunde.
Maar ik begrijp ook waarom de Amerikanen op een andere wijze behandelen dan hun collega’s aan de overzijde van de plas. Mondzorgpatiënten verwachten hier een volmaakt witte glimlach en als ze die niet krijgen, wordt er een rechtszaak tegen de mondzorgverlener aangespannen. Op één van mijn eerste dagen hier kreeg ik van een advocaat een uitgebreide toelichting over de werking van het rechtssysteem in de zorg. Voor slechts 150 dollar kan een patiënt al een zaak aanhangig maken. Patiënten worden hier dan ook met fluwelen handschoenen aangepakt. Alles wordt op een beleefde manier uitgelegd, omstandig gedocumenteerd, geen enkel telefoontje blijft onbeantwoord en waag het niet om de term Sir of Mem te vergeten in een conversatie!
Natuurlijk vertel ik mijn collega’s hier over de Europeaanse tandheelkundig aanpak, maar ondertussen geniet ik met volle teugen van deze Amerikaanse tegenhanger. Een theaterspel zo lijkt het. The show must go on!
Lisa Vermeulen, student ACTA