Zijn digitale technieken in orthodontie nauwkeurig?

Leonardo Tavares Camardella richtte zijn promotieonderzoek op de nauwkeurigheid van het verkrijgen van digitale gebitsmodellen, het digitaal plannen van een orthodontische behandeling en van 3D-geprinte gebitsmodellen. Als eerste vergeleek hij het scannen van gebitsmodellen met het scannen van polyvinylsiloxane (PVS)-afdrukken voor het verkrijgen van digitale gebitsmodellen. Beide methoden bleken nauwkeurig en betrouwbaar te zijn. Verder stelde Travares Camardella vast dat het scannen van een PVS-afdruk na 5, 10 en 15 dagen geen invloed had op de nauwkeurigheid van de gebitsmodellen.

Vervolgens vergeleek de onderzoeker gescande conventionele setups, digitale setups en gescande eindmodellen van gips met 2 superpositiemethoden: de regional palatal rugae resistration best fit (RPBF)-methode en de whole surface best fit (WSBF)-methode. Uit de resultaten bleek dat de WSFB-methode geen klinisch significant verschil liet zien tussen de conventionele en virtuele setup. Maar omdat er wel statistische verschillen werden gevonden tussen de setups en het gescande eindmodel, vindt Travares Camardella het noodzakelijk dat er stabiele structuren moeten worden gevonden voor de superpositie om de nauwkeurigheid en voorspelbaarheid van setups te verbeteren.

Ten slotte kon de onderzoeker vaststellen dat digitale gebitsmodellen geprint met een stereolithografische (SLA) 3D-printer niet geschikt zijn ter vervanging van gipsmodellen. Gebitsmodellen geprint met de Polyjet printtechniek bleken daarentegen wel nauwkeurig te zijn.

Op 9 april 2019 promoveerde de Leonardo Tavares Camardella aan de Radboud Universiteit Nijmegen op zijn proefschrift ‘Digital technology in orthodontics: digital model acquisition, digital planning and 3D printing techniques ’. Promotor was prof. dr. A.M. Kuijpers-Jagtman en copromotoren waren dr. K.H. Breuning en dr. E.M. Ongkosuwito.