De diagnostiek van parodontale aandoeningen is voornamelijk gebaseerd op het gebruik van röntgenopnamen en een pocketsonde. Dat dit niet altijd recht doet aan de multifactoriële oorsprong en het beloop van parodontitis blijkt wel uit het feit dat de classificatie van parodontale aandoeningen een aantal keer herzien zijn. De hoop is dat de identificatie van biologische markers (biomarkers) in de toekomst aanvullende informatie kan geven over de activiteit en ernst van parodontitis en mogelijk ook een voorspellende waarde kan hebben voor het ontstaan van parodontitis nog vóórdat de klinische symptomen waarneembaar zijn. In dit boek vat de auteur samen wat op dit moment de stand van de wetenschap is op het gebied van biomarkers.

Eerst wordt de lezer geïntroduceerd in de histologie, pathologie, diagnostiek en classificatie van parodontitis. Hoofdstuk vijf is de kern van het boek en introduceert de biomarkers waarvan vooral de immunologische processen en de pathologische afbraak van parodontaal steunweefsel aan bod komen. Interessant is dat de potentiële biomarkers aan de hand van klinische vragen, zoals de aan- of afwezigheid van parodontitis, de progressie en respons op de behandeling, worden besproken. In een overzichtelijke tabel worden de reeds beschikbare testen weergegeven, waarvan de test op matrix metalloproteinases (MMP’s) reeds beschikbaar is als een point-of-care-test die in 5 minuten aangeeft of er sprake is van actieve ontstekingen. De uitslag kan ook gebruikt worden om het effect van de behandeling te monitoren.

Vervolgens wordt nog uitgebreid ingegaan op de voor- en nadelen van de verschillende verzamelmethodes van testmateriaal, zoals speeksel of creviculaire vloeistof, en de biologische technieken die gebruikt worden voor de tests.

De indeling van het boek is overzichtelijk, de hoge informatiedichtheid en de diversiteit aan onderwerpen maakt dat het vooral voor startende promovendi in de parodontale wetenschap een snelle en overzichtelijke introductie biedt. Voor de clinicus met speciale interesse in de parodontologie biedt het een verdieping van de (on)mogelijkheden om patiënten in de toekomst meer geïndividualiseerde zorg op maat te bieden.