Occlusale oppervlakken van gebitselementen en restauraties slijten door repeterend contact tussen antagonisten. Tweecomponentenslijtage treedt op bij direct contact tussen occlusale vlakken. Bij driecomponentenslijtage bevindt zich voedsel tussen de antagonisten. Contactslijtage uit zich voornamelijk als abrasieve en vermoeiingsslijtage. Erosie is een vorm van slijtage zonder direct antagonistisch contact. Er bestaan kwalitatieve methoden om slijtage van de dentitie vast te leggen. Slijtage van restauraties wordt klinisch gemeten aan de hand van gebitsmodellen. Een voor de hand liggende methode om slijtage van restauratiematerialen te vergelijken, is laboratoriumonderzoek. Hieruit is gebleken dat composiet tegenwoordig een mate van slijtage heeft die vergelijkbaar is met die van glazuur. Gegoten metaal en vooral keramiek slijten minder dan glazuur. De relatie tussen orale factoren en de mate van slijtage is niet altijd duidelijk. Goed gepolijste restauratieoppervlakken slijten minder snel en hebben minder invloed op de slijtage van antagonisten dan ruwere restauratieoppervlakken.