Introductie. Deep Margin Elevation (DME) of een chirurgische kroonverlenging zijn 2 manieren om een diepe subgingivale preparatierand toegankelijk te maken alvorens een indirecte restauratie wordt gecementeerd (Huddleston Slater, 2023). In het onderzoek van Farouk et al. (2023) werden deze behandelingen met elkaar vergeleken bij het herstellen van endodontisch behandelde gebitselementen door middel van een adhesieve indirecte restauratie.

Materialen en methode. Symptoomvrije endodontisch behandelde molaren met meer dan de helft van de overgebleven klinische kroon werden geïncludeerd. De restauratiegrens lag tussen de 1-2 mm van het bot af. De molaren werden gerandomiseerd ingedeeld in een groep van DME of chirurgische kroonverlenging. DME werd uitgevoerd onder rubberdam met een dunvloeiend composiet (SDR; Dentsply Sirona). Bij de kroonverlenging lag het bot na behandeling op 3 mm van de preparatiegrens af en werd de definitieve restauratie na 6 weken vervaardigd. Definitieve indirecte composietrestauraties werden met een dunvloeiend lichthardend composiet (Essentia LoFlo; GC) gecementeerd onder rubberdam. Primaire uitkomstmaat was het klinische aanhechtingsniveau, gemeten vanaf de restauratierand tot de bodem van de sulcus. Secundaire en tertiaire uitkomstmaten waren de bloeding na sonderen en botverlies, gemeten op bitewing-röntgenopnames. Evaluaties werden uitgevoerd na 1, 2, 6, 9 en 12 maanden door gekalibreerde onderzoekers.

Resultaten. In totaal werden 10 molaren behandeld door middel van een DME en 9 met een kroonverlenging. Na 12 maanden was er een significant kleiner klinisch aanhechtingsniveau in de groep van DME dan in die van de kroonverlenging (0,85 ± 0,21 mm versus 1,39 ± 0,55 mm). Er was geen significant verschil in bloeding na sonderen of botverlies. De restauratierand bij DME lag gemiddeld op 1,32 mm (± 0,11 mm) van het bot op het moment van restaureren. Na 12 maanden was er in beide groepen geen bloeding na sonderen.

Beschouwing. Op basis van dit onderzoek kan geconcludeerd worden dat een DME op korte termijn niet onderdoet voor de chirurgische kroonverlenging op basis van parodontale parameters, bij het plaatsen van een adhesieve indirecte restauratie. Gemiddeld lag de rand erg diep subgingivaal (1,32 mm), wat mogelijk een schending zou kunnen opleveren van de biologische breedte. Nadeel van het onderzoek is het kleine aantal patiënten. Er wordt helaas geen inzicht gegeven in patiëntfactoren, zoals de gemiddelde leeftijd en roken, die een mogelijk vertekend effect kunnen zouden kunnen hebben, zeker bij zo’n kleine groepsgrootte. Een beter ontwerp zou een split-mouth-onderzoek zijn geweest, om in ieder geval patiëntfactoren gelijk te houden. In een ander onderzoek is dit wel gedaan (Opperman et al., 2016). Bij 10 patiënten werd 1 gebitselement hersteld door middel van DME en 1 met een chirurgische kroonverlenging. De gemiddelde afstand tot de preparatiegrens en het bot was bij de DME-groep 1,7 mm (± 0,67 mm). Na ongeveer een half jaar was er geen significant verschil in bloeding na sonderen, pocketdiepte of verlies van bot tussen beide groepen. Vanuit klinisch oogpunt is de praktische haalbaarheid een belangrijke factor. Bij niet alle gebitselementen zal het lukken om een goede composietrestauratie te leggen op minder dan 1,5 mm van het bot, wat wel een voorwaarde is van een DME-procedure.

Bron & Literatuur

• Farouk AT, Hassanein OES, Fahmy OI, Elkady AM, ElNahass H. Biological evaluation of indirect restorations in endodontically treated posterior teeth with deeply located proximal margins following deep margin elevation versus surgical crown lengthening: a randomized controlled trial. Clin Oral Investig 2023; 28: 24.
• Huddleston Slater JJR. Deep Margin Elevations in de praktijk. Ned Tijdschr Tandheelkd 2023; 130: 409-414.
• Oppermann RV, Gomes SC, Cavagni J, Cayana EG, Conceição EN. Response to proximal restorations placed either subgingivally or following crown lengthening in patients with no history of periodontal disease. Int J Periodontics Restorative Dent 2016; 36: 117-124.