In de afgelopen 3 decennia is de incidentie van oesofaguscarcinomen sterk toegenomen, vooral door een toename van de incidentie van adenocarcinomen. De prognose voor patiënten met een oesofaguscarcinoom is slecht, met een 5-jaarsoverleving van ongeveer 10-25%. Alcohol en roken zijn belangrijke risicofactoren voor het ontstaan van een plaveiselcelcarcinoom in de oesofagus. Voor adenocarcinomen bestaat een relatie met gastro-oesofageale refluxziekte. De diagnostiek is niet alleen gericht op het stellen van de diagnose, maar ook op het vaststellen van de uitgebreidheid van de tumor. Indien de conditie van de patiënt het toelaat, er geen doorgroei van de tumor in omliggende organen is of metastasen op afstand zijn, is chirurgische resectie de primaire behandeling. Als dit niet mogelijk is, is meestal een palliatieve behandeling nodig om de voedselpassageklachten te verminderen. Het verbeteren of behouden van de levenskwaliteit en symptoomcontrole zijn belangrijke doelen van zowel de curatieve als de palliatieve behandeling van een oesofaguscarcinoom.