Bij de behandeling van pijn in het orofaciale gebied tracht men in het algemeen de factoren te beïnvloeden, die de pijn initiëren of verergeren. Hiertoe moet men, waar mogelijk, etiologische factoren elimineren, nociceptieve mechanismen ontregelen en adaptieve mechanismen ondersteunen. Daarnaast tracht men methoden en middelen toe te passen die de patiënt in staat stellen met de (resterende) klachten om te gaan. Zoals bij alle stoornissen is ook bij stoornissen met pijn een specifieke diagnose de basis voor een succesvolle behandeling. Bij pijn is van belang vast te stellen of er sprake is van een acuut of chronisch probleem, de pijnkenmerken een somatische of neuropathische basis suggereren en of de ervaren pijn primair dan wel secundair (hyperalgesie, ‘referred pain’) is. Het is belangrijk pijn op te vatten als een multidimensionaal verschijnsel, waarbij psychosociale factoren altijd aandacht verdienen. In een zo vroeg mogelijk stadium moet de tandarts beoordelen of hij de pijnklacht zelf kan behandelen, of nadere consultatie of verwijzing noodzakelijk is voor onderzoek en diagnostiek (kaakchirurg, KNO-arts, neuroloog, psychiater) en/of voor behandeling (fysiotherapeut, klinisch psycholoog, centrum voor bijzondere tandheelkunde, kaakchirurg, KNO-arts, neurochirurg) en of interdisciplinaire beoordeling en behandeling noodzakelijk is, bijvoorbeeld door een pijnteam dat is samengesteld uit hulpverleners uit verschillende vakgebieden.