Samenvatting

Cariës op het distale vlak van de tweede ondermolaar is een veelvoorkomend gevolg van impactie van de aangrenzende derde molaar. Om de prevalentie van dit type cariës in Nederland te bepalen werden 250 röntgenopnamen geëvalueerd. De prevalentie was 26% in de onderzoekspopulatie. Risicofactoren voor de ontwikkeling van cariës op het distale vlak van de tweede ondermolaar waren gedeeltelijk geërupteerde/geïmpacteerde derde molaren met een mesiale of horizontale angulatie, verlies van lamina dura van ≥ 2 mm en een verhoogde gemodificeerde DMFT-score. De relatie tussen het contactpunt van de derde molaar en de aangrenzende tweede ondermolaar enerzijds en de glazuur-cementgrens van de aangrenzende tweede ondermolaar en de prevalentie van dit type cariës anderzijds bereikte bijna statistische significantie (p = 0,052). De relatief lage prevalentie van cariës op het distale vlak van de tweede ondermolaar is waarschijnlijk gerelateerd aan de huidige klinische praktijkrichtlijn die aanbeveelt gedeeltelijk geërupteerde/geïmpacteerde derde molaren vroegtijdig te verwijderen, vooral bij een mesiale of horizontale angulatie.