Bij distractie-osteogenese (DOG) wordt nieuw bot gevormd door het gradueel uit elkaar bewegen van botfragmenten. Hiervoor kan zowel een extraorale als een intraorale verlengbare fixateur (distractie-apparaat) worden gebruikt. Sinds de eerste toepassingen in de aangezichtschirurgie, in de jaren negentig van de vorige eeuw, heeft DOG een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Voordelen van DOG zijn het ontbreken van donorplaatsen met geassocieerde morbiditeit, de gelijktijdige volumetoename van de weke delen, de minder ingrijpende chirurgische procedure, en de mogelijkheid correcties uit te voeren bij een groeiend individu. Nadelen van DOG zijn de nog slechts beperkte ervaring die ermee is opgedaan in het aangezicht en het feit dat nog niet voldoende bekend is wat de invloed is op de groei. De techniek zal ongetwijfeld een blijvend belangrijke plaats krijgen binnen de kaakchirurgie. De tandarts- algemeen practicus zal er dan ook in toenemende mate mee worden geconfronteerd. In dit artikel worden de algemene principes en een aantal meer of minder uitgekristalliseerde kaakchirurgische indicatiegebieden belicht.