Een 32-jarige man met het Prader-Willi-syndroom werd door zijn tandarts verwezen naar een centrum voor bijzondere tandheelkunde in verband met een beperkt vermogen tot medewerking bij de tandheelkundige behandeling, progressief verlies van de harde tandweefsels en voortschrijdend trauma van het palatum. Deze mondafwijkingen werden veroorzaakt door onder andere een verdiepte beet behorend bij de Klasse II/2-malocclusie, een matige mondhygiëne, een groot aantal zoetmomenten, oesofageale reflux en een sterk verlaagde zuurgraad van het speeksel. Behandeling van de dentitie vond plaats door middel van weefselbesparende en adhesieve tandheelkunde.