Gebitspathologie

Bij de bestudering van erosie wordt gekeken naar onder andere dieet en speekseleigenschappen. In onderzoek valt op dat lang niet iedereen met een hoog risico op erosie, bijvoorbeeld bulimialijders, de aandoening daadwerkelijk ontwikkelt. Dat geldt ook voor het risico van cariës, omdat verschil in vatbaarheid daarvoor zou kunnen berusten op genetische componenten die een rol spelen in de glazuurvorming. Voor erosie was tot nu toe niet naar zulke genetische verschillen gekeken. Daarom toetsten de onderzoekers de hypothese dat polymorfismen (veranderde codes voor nucleotiden, de bouwstenen van een gen, voor genen die van belang zijn voor de glazuurvorming) bijdragen aan een verhoogde vatbaarheid voor zure substanties, dus voor erosie.

Voor 795 16- tot 18-jarigen, ongeveer evenveel mannen als vrouwen, werden tijdens de reguliere gebitscontrole erosies gescoord op een schaal van 0 (geen) tot 5 (2/3 van het dentine blootgelegd). Uit de resultaten bleek dat 44% van de deelnemers erosie toonde van alleen het glazuur, 1% van het dentine en 14% van beide weefsels. Vervolgens werden de deelnemers in 3 fenotypen onderverdeeld in een controlegroep zonder erosie, een groep met erosie (feno­type 1) en een groep met ernstige erosie (fenotype 2). Speeksel werd bestudeerd op genenpolymorfisme en allelen voor 5 eiwitten, bijvoorbeeld amelogenine, en tufteline.

Significante associaties van enameline (overpresentatie van allel G) met fenotype 1 en van amelogenine met fenotype 2 (frequentieverschil in allelen) werden vastgesteld. Deze zouden leiden tot structurele veranderingen van het glazuur, zoals desorganisatie van de glazuurprismata en mogelijk ook de hardheid van het glazuur, waardoor dit kwetsbaarder zou zijn voor zuren.

Bron

Søvik JB, Vieira AR, Tveit AB, Mulic A. Enamel formation genes associated with dental erosive wear. Caries Res 2015; 49: 236-242.