De beroepsgroep van tandartsen kan doelen met een beperkt eigen belang nastreven, maar deze dienen vooral ook boven het eigen belang uit te stijgen. In het beroep van tandarts vinden veranderingen plaats die het hogere doel en de betekenis uithollen die tandartsen in het verleden hebben gegeven aan hun professionele bestaansgrond. De beroepsgroep heeft feitelijk het monopolie gekregen om de tandheelkunde uit te oefenen als gevolg van het respect dat de samenleving heeft voor de professionele belofte de mondgezondheid van hun patiënten en van de samenleving tot hun eerste taak te rekenen. Twee omstandigheden dreigen de traditionele opvatting over de betekenis van het beroep tandarts te ondermijnen. Ten eerste vat een toenemend aantal tandartsen hun praktijk meer en meer op als een onderneming. Ten tweede gaan tandartsen als gevolg van deze opvatting de vele bijzondere zorggroepen als gehandicapten, ouderen, allochtonen en sociaal zwakkeren in de samenleving aan hun lot overlaten. Het leveren van zorg van zo goed mogelijke kwaliteit en het empathisch zorgen voor de mondgezondheid van de samenleving zullen tandartsen in staat stellen te leven met een ‘hoger doel’ en een onvervalste erfenis nalaten.