Een Klasse III-malocclusie wordt meestal veroorzaakt door onderontwikkeling van de maxilla en daarom is behandeling hiervan gericht op stimulering van de groei van de maxilla. De nadelen van conventionele behandelmethoden zijn dat de behandeleffecten veelal dentoalveolair in plaats van skelettaal zijn en er vaak verlenging van de onderste gezichtshoogte optreedt. Bovendien is de medewerking van patiënten voor het dragen van extraorale apparatuur niet altijd groot. Vanwege deze nadelen is een nieuwe behandelmethode met behulp van skelettale verankering ontwikkeld. Bij deze nieuwe techniek, ‘bone anchored maxillary protraction’ genoemd, worden beiderzijds in de maxilla en de mandibula botankers geplaatst waaraan Klasse III-elastieken worden gedragen. Volgens de literatuur zijn met deze behandelmethode goede resultaten behaald. Nadeel is echter dat het plaatsen van de botankers een chirurgische behandeling vereist en dat complicaties, zoals het losraken of het breken van de ankers, kunnen optreden.