Tandheelkunde is in beweging. De traditionele tandarts ‘verdwijnt’, hij verwijst verticaal, horizontaal, stuurt weg, delegeert. Hij etaleert zich als, al dan niet erkend, (sub)specialist op nieuwere terreinen van het vak, zoals kindertandheelkunde, endodontologie, gnathologie, parodontologie en angst. Subspecialismen met elk een eigen opleidingscircuit, waarna men zich onderscheidt van de algemeen practicus, die echter eveneens werkzaam mag en kan zijn op deze deelterreinen. Hij begeeft zich zelfs op terreinen waar al sinds tientallen jaren officieel erkende specialismen bestaan: de wettelijk erkende orthodontist en kaakchirurg, die vierjarige fulltime dagopleidingen hebben gevolgd, de laatste nog gecombineerd met een artsopleiding.