De huidige, optimistische prognose is dat pasgeborenen gemiddeld 100 jaar zullen worden. De toegenomen levensverwachting vraagt een hernieuwde visie op de langetermijndoelen voor de mondgezondheid. Het uitgangspunt zou een prospectief eindpunt kunnen zijn met een minimale orale functie die zou moeten worden bereikt in bijvoorbeeld het laatste levensjaar. De consequentie is dat adequate mondzorg voor ouderen al begint bij de jeugd. Keuzes zoals de extractie van premolaren om een orthodontische reden en de restauratiecyclus hebben een groot negatief effect op het bereiken van dit doel. De gemiddelde duurzaamheid van een restauratie of een prothetische constructie is doorgaans korter dan de levensverwachting van een patiënt. Aanbevolen wordt bij het indiceren van behandelingen prioriteit te geven aan het in stand houden van een minimale functionele dentitie tot op hoge leeftijd, in plaats van enkel te richten op de korte- en middellangetermijndoelen.