De traditionele, restauratieve benadering van cariësactieve dentine laesies in de tijdelijke dentitie staat ter discussie. Bij de causale aanpak ligt het accent op cariësmanagement, waarbij restauratie van ondergeschikt belang is. Uitstel of vervanging van invasieve restauratieve therapie door causale therapie is voor kinderen minder belastend en bevordert de mondgezondheid op lange termijn. Een vorm van causale therapie is de zogenoemde Niet-Restauratieve Caviteitsbehandeling. Deze benadering vraagt bij gecaviteerde cariëslaesies om een aantal maatregelen: 1. schrifte lijke ‘informed consent’; 2. toegankelijk maken voor reiniging (beslijping); 3. behandelen van carieus dentine met cariës werende middelen en/of het aanbrengen van een beschermlaag op carieus dentine; 4. monitoren van cariëslaesies; 5. effectieve communicatie/voorlichting/verslaglegging. Voor de risico bepaling van gecaviteerde laesies is een aantal diagnostische criteria van belang: 1. activiteit van de laesie; 2. toegankelijkheid voor reiniging; 3. diepte van de caviteit; 4. toestand van de pulpa. Tot in een vergevorderd stadium van aantasting is het beteugelen van het cariësproces mogelijk.