In publicaties over cariësonderzoeken worden vaak methodologieën om cariëslaesies te meten beschreven. In dit artikel wordt ingegaan op enkele van deze methoden, met hun voordelen en beperkingen. Voor klinische metingen is er de visuele inspectie. Tegenwoordig worden vaak visuele scoresystemen gebruikt die laesies onderverdelen in verschillende stadia. Met behulp van deze methoden en statistische analysemethoden die gebruik maken van veranderingen in stadia, kunnen gerandomiseerde dubbelblinde klinische onderzoeken naar cariës efficiënter worden uitgevoerd. Ook een methode die mineraalverlies kwantificeert met behulp van een fluorescentiemeting lijkt bruikbaar om kleine veranderingen in glazuurlaesies te meten. In het laboratorium worden veelal destructieve methoden toegepast: methoden waarvoor het proefstukje moet worden verzaagd. De best gevalideerde methoden zijn de microradiografische, waarvan de transversale versie (TMR) als gouden standaard kan worden beschouwd. Longitudinale metingen van progressie zijn hiermee niet mogelijk, maar enkele varianten zijn of worden ontwikkeld waarmee dat wel mogelijk zal zijn. Ofschoon deze methoden een lagere resolutie hebben dan TMR, zijn de toepassingsmogelijkheden zeker interessant.