In het proces van ‘evidence-based’ tandheelkunde moet van elk gevonden artikel dat is geselecteerd op basis van een zoekactie worden bepaald hoeveel zeggingskracht het heeft. Dit wordt gedaan op grond van het gebruikte onderzoeksontwerp. De interne validiteit hiervan geeft de mate aan waarin alternatieve verklaringen voor de gevonden resultaten verantwoordelijk kunnen zijn. Op basis van de interne validiteit kunnen onderzoeksontwerpen geplaatst worden op de zogenaamde ladder van ‘evidence’. Hoog op deze ladder staat onderzoek met veel zeggingskracht, laag op de ladder onderzoek dat veel alternatieve verklaringen toelaat. Klinisch experimenteel onderzoek (gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek, cross-over design en split-mouth onderzoek), waarin de onderzoeker een verandering aanbrengt of een interventie pleegt en de overige factoren constant houdt, heeft een hoge interne validiteit. In observationeel onderzoek (cohortonderzoek, patiënt-controleonderzoek, cross-sectioneel onderzoek, patiëntenserie en casusonderzoek), waarin groepen vanuit de bestaande situatie worden bestudeerd en vergeleken, kan vertekening optreden, resulterend in een lagere interne validiteit, waardoor dit onderzoek lager op de ladder van evidence staat. Voor het op waarde schatten van een onderzoek is enig begrip van wat deze onderzoeksontwerpen inhouden onontbeerlijk.