In de tandheelkunde is veel onderzoek gericht op de ontwikkeling van procedures en materialen die de negatieve effecten van krimpspanning door polymerisatie van composiet moeten voorkomen. De klinische gevolgen van krimpspanning lijken echter beperkt te zijn, op voorwaarde dat de restauratie lege artis wordt vervaardigd. Met de komst van op siloraan gebaseerde composieten die een lagere krimp vertonen, wordt de tandarts tegelijkertijd geconfronteerd met een aantal onzekere factoren zoals andere verwerkingseigenschappen en een nieuw polymerisatiesysteem. Langlopend klinisch onderzoek is gewenst alvorens dit nieuwe materiaal op grote schaal toe te passen.