De laatste decennia hebben de klinische domeinen (etiologie, diagnostiek, prognostiek en therapie) zich, in methodologische zin, enorm ontwikkeld. Hierdoor stellen wetenschappelijke tijdschriften steeds hogere eisen aan de kwaliteit van de publicaties en de daaraan ten grondslag liggende onderzoeksopzet. Op evidentie gebaseerde richtlijnen voor de praktijk worden, ook binnen de tandheelkunde, in toenemende mate ontwikkeld en toegepast. Een ‘evidence-based’ praktijkvoering is opgebouwd uit een aantal stappen, met een beantwoordbare klinische vraagstelling als uitgangspunt voor de zoekstrategie die leidt tot het identificeren van de beschikbare relevante publicaties. Na kritische beoordeling daarvan op basis van criteria van validiteit, betrouwbaarheid en toepasbaarheid, is men in staat de evidentie te wegen. Deze evidentie wordt vervolgens geïncorporeerd in de beantwoording van de klinische vraagstelling en de op basis hiervan te nemen beslissing voor de individuele patiënt. Door de ontwikkelingen binnen de maatschappij, het mondiger worden van patiënten als kritische consument en bezuinigingen bij de overheid en de zorgverzekeraars in de afgelopen jaren neemt de invloed van de evidentie afkomstig uit de medische en tandheelkundige literatuur op de praktijkvoering enorm toe. Het is niettemin de clinicus die de afwegingen maakt, beslissingen neemt en deze verantwoordt, op basis van de beschikbare evidentie en de kwaliteit daarvan, de voorkeuren en waarden van de patiënt, de actuele klinische situatie en de maatschappelijke stroming.