Een in situ polymeriserend acrylaatcement met een open, sponsachtig poreuze structuur bleek op de poreuze plaatsen in het verharde materiaal ingroei van botweefsel mogelijk te maken. De ontwikkeling in 1975 van dit acrylaatcement vloeide voort uit onderzoek naar de schadelijke effecten van lokaal uithardend polymethylmethacrylaat op de omringende weefsels. De bijmenging van een waterige gel aan het polymethylmethacrylaat veroorzaakte een sterk verlaagde temperatuurpiek tijdens het uitharden waardoor een verbeterde weefselcompatibiliteit ten opzichte van het ongemodifi ceerd cement werd verkregen. De verwachting dat het zo ontstane poreuze cement een verbeterd cement voor de fi xatie van heupprothesen zou zijn, werd niet bewaarheid vanwege de door dezelfde porositeit veroorzaakte verslechtering van de mechanische sterkte. Het cement bleek wel goed toepasbaar op plaatsen waar geen grote mechanische belastingen optreden, zoals bij opvullingen en augmentaties van craniofaciale botdefecten. Ondanks succesvolle klinische onderzoeksresultaten en gunstige langjarige evaluaties bleek verdere commerciële ontwikkeling van het cement niet haalbaar vanwege een te klein geachte markt.