In het begin van de jaren ’70 in de vorige eeuw kwamen de tandheelkundige composieten sterk in de belangstelling te staan. De interessante mogelijkheden die deze materialen boden, vormden de aanleiding om een promotieonderzoek uit te voeren. In de jaren waarin het promotieonderzoek werd uitgevoerd, werden composieten al veelvuldig in de restauratieve tandheelkunde toegepast. Het waren toen voornamelijk tweepasta- en ultraviolet lichthardende composieten en een eerste begin van zichtbaar lichthardende composieten. De mechanische eigenschappen, de wijze van polymeriseren, de polymerisatiekrimp en het optreden van slijtage waren echter nog veel aandacht vragende aspecten. Het onderzoek en de materiaalkundige ontwikkelingen van composieten hebben in de afgelopen 25 jaar tot een aanzienlijke verbetering van deze aspecten bijgedragen. Door geavanceerde vulstoftechnologieën zijn composieten tegenwoordig goed bestand tegen slijtage van de kauwvlakken, terwijl de hoeveelheid krimp tijdens de verharding sterk is verminderd. De krimpspanning is echter nog steeds een punt van zorg en blijft een belangrijk onderwerp van onderzoek, waarbij onder andere naar de vulstof wordt gekeken. Monomeren die tijdens de polymerisatie minder krimpen of die kunnen expanderen in plaats van krimpen, zijn reeds in ontwikkeling. Wanneer deze kunnen worden geïmplementeerd, zal ook het probleem met de krimpspanning verder kunnen worden teruggedrongen.