Premature contacten kunnen de onderkaak in een maximale occlusiepositie dwingen waarbij de onderkaak zich functioneel niet in de optimale positie bevindt. In dat geval spreekt men van een dwangbeet. Wanneer de onderkaak naar opzij afglijdt, wordt van een laterale dwangbeet gesproken, een afwijking die vaker bij kinderen voorkomt dan bij volwassenen. In 1983 verscheen het proefschrift ‘Mandibular movement patterns: a methodological and clinical investigation of children with a lateral forced bite’. Bij 12 kinderen met en 6 kinderen zonder een laterale dwangbeet werden met een opto-elektronisch apparaat de bewegingen van de onderkaak geregistreerd. De onderkaak bleek alleen bij de kinderen met een laterale dwangbeet verplaatst naar de dwangbeetzijde gedurende open-sluitbewegingen in maximale occlusie en ook, maar in mindere mate, wanneer de premature contacten werden uitgeschakeld door gebruik te maken van gladde beetplaten. Kennelijk is bij kinderen met een laterale dwangbeet de coördinatie van het neuromusculaire systeem van het kauwstelsel verstoord. Ook in latere onderzoeken werden identieke bevindingen gedaan. Op grond hiervan kan worden gesteld dat laterale dwangbeten bij kinderen zo vroeg mogelijk geëlimineerd moeten worden om een normale groei en ontwikkeling van het tand-kaakstelsel te bevorderen.