Bij mensen met het syndroom van Down komt veel parodontale afbraak voor. In een reeks gecontroleerde experimenten, gebaseerd op een experimenteel gingivitismodel, werden 25 jaar geleden klinische, histologische en immunologische karakteristieken onderzocht van een groep kinderen met Down-syndroom en gematchte controlekinderen. Bij de kinderen met Down-syndroom trad de gingivitis vroeger op en was deze uitgebreider. Op weefselniveau werd deze vroege ontsteking gekenmerkt door een reactie van polymorfnucleaire leukocyten. Er werden chemotaxisbepalingen uitgevoerd om een eventuele verzwakte functie vast te stellen. De willekeurige migratie voor de polymorfnucleaire leukocyten uit het perifere bloed en chemotaxie bleek echter in beide groepen kinderen vergelijkbaar en daarom kon deze factor niet verantwoordelijk zijn voor de vroege reactie van polymorfnucleaire leukocyten bij kinderen met Down-syndroom. Het opvallendst bij de groep met Down-syndroom was dat de reactie van lymfocyten tijdens de plaqueontwikkeling vertraagd en verzwakt was vergeleken met de controlegroep. Dit was ook waargenomen in een pilotonderzoek met 1 kind met Down-syndroom. Dat onderzoek liet een minder uitgesproken T-celonderdrukkingsfunctie zien en een gebrek aan immuunregulatie. De ernst van gingivitis bij kinderen met Down-syndroom moet daarom gerelateerd zijn aan hun verzwakte specifieke afweer.