(Semi)precisieverankering biedt, ten opzichte van conventionele verankering, meerwaarde met betrekking tot de functies van een frameprothese. Bij de indicatiestelling moet rekening worden gehouden met de conditie van de pijlerelementen. De keuze voor een bepaald soort (semi)precisieverankering wordt primair bepaald door de beschikbare maxillomandibulaire ruimte, de lengte van de klinische kroon en de mogelijkheid voor adequate reiniging. Een indeling van (semi)precisieverankering naar technische uitvoering berust op het aantal vrijheidsgraden dat de verankering toestaat. Aan de hand van de uitvoeringsvorm is ook een indeling mogelijk in gegoten intra- en extracoronaire, adhesieve en specifiek voor overkappingsprothesen geschikte (semi)precisieverankering. Bij (semi)precisieverankering treedt na verloop van tijd slijtage op van de samenstellende delen van de verankering. Dit aspect vereist specifieke nazorg. De toepassing van (semi)precisieverankering, al dan niet in combinatie met implantaten, leidt door een betere functie van de frameprothese vaak tot meer zelfvertrouwen en een beter zelfbeeld van de patiënten. De hoge kosten vormen echter vaak een belemmering.